Zeventien jaar ben ik wanneer ik in Amsterdam de straat van mijn opa uitloop. Via het kleine bruggetje kom ik bij de Gerrit Rietveld Academie voor Beeldende Kunst en Vormgeving. Het zal een open dag zijn geweest. Gelijktijdig werd er bij mij een zaadje geplant en angst ingeboezemd.
Als onzekere jonge adolescent, nog vasthoudend aan de conservatieve en katholieke waardes van mijn ouders, was deze academie van vrije expressie en maatschappijkritisch denken voor mij verontrustend en spannend. Als ik in deze anarchistische nadagen van de punkscene en de krakersbewegingen al was toegelaten, dan was ik wel gestruikeld over de grote levensvragen en mijn gebrek aan autonomie. Gelukkig kon ik goed rekenen en vond ik op advies van mijn behoudende zakelijke vader en door louter kopieergedrag mijnerzijds de weg naar een businessschool.
Helaas kwam het sinds mijn werkende bestaan als commercieel manager in de zakelijke dienstverlening niet meer van tekenen of schilderen, wel nam ik geregeld een dag vrij om naar mijn favoriete museum te gaan. In het ‘oude’ Stedelijk bekeek ik de actuele tentoonstellingen, maar het liefst keek ik op de ontwerpafdeling naar hun collectie grafische en industriële vormgeving. De bibliotheek in de tuinkamer vond ik een schatkamer waar ik lang niet alles begreep van hetgeen ik er tegenkwam, maar deze nog onbekende wereld boeide mij enorm. In het algemeen hadden tijdschriften met hun spel van fotografie, typografie en informatie een grote aantrekkingskracht op mij. Ook voor aanplakbiljetten en posters verdraaide ik vaak mijn nek.
Precies 25 jaar na mijn confrontatie op de Gerrit Rietveld Academie besluit ik op een verlaten strand op het Franse Ile d’Oleron om grafisch ontwerper te worden. Tijdens een lange ziekteperiode van mijzelf en mijn ouders was ik weer begonnen met tekenen. Computers en scanners hadden hun intrede gedaan. Ik had mijzelf leren tekenen en vormgeven op de computer en mijn eerste opdrachtjes kwamen binnen. Al snel realiseerde ik mij dat ik veel technische en creatieve vaardigheden te kort kwam. Door het overlijden van mijn ouders beschikte ik financieel over de mogelijkheid om mijn langgekoesterde droom te onderzoeken. Na diverse succesvol gevolgde creatieve opleidingen besloot ik om bij een van de Nederlandse kunstacademies te auditeren. Grafisch gezien had de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten te Den Haag de beste papieren. Hier doceerden bekende oude ontwerpers uit de industrie. Ook typografisch en maatschappelijk was deze academie de plek waar ik in Nederland moest zijn.
In 2014 duurde mijn auditie nog geen half uur. Amper bekomen van de blijdschap drong het tot mij door dat de commissie had medegedeeld dat ik vier jaar lang, vier avonden in de week op de academie werd verwacht en dat ik naast de lessen minstens halve dagen moest besteden aan studeren en werkstukken maken. Het werden jaren vol strijd waarin zich een afvalrace voltrok. Een voor mij dreigende en competitieve wereld openbaarde zich waarin vele docenten probeerden om eenenveertig jaar aan ideeën en overtuigingen om te vormen tot een open, creatieve en maatschappijkritische houding. Op de dieptepunten nam ik afstand door mij al wandelend door de oude gebouwen te laten inspireren door mijn medestudenten uit de vele andere disciplines die deze bijzondere academie huisvestte. In 2018 studeerde ik uiteindelijk moegestreden maar trots af met schilderwerken, een boek en een documentaire over transgenerationele oorlogsgevolgen. Sindsdien werk ik aan autonome collecties, maatschappelijke projecten en commerciële opdrachten.
biografie
andreas gerardus petrus evers
geboortedatum: 24 april 1967
geboorteplaats: amsterdam
beeldend en toegepast kunstenaar
haarlem
